Lang ben ik bijtijds gaan slapen. Het boek Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust, begint niet met een donderslag, maar met deze ogenschijnlijke eenvoudige opmerking. En de hoofdpersoon, die toevallig ook Marcel heet, vertelt daarna over die bijzondere periode van het in slaap vallen. In mijn geval gaat het zo: ik lees iets (al maanden Proust), ik voel mijn ogen zwaar worden (vrij snel door diezelfde soms saaie, taaie Proust), ik leg het boek opzij, ik geef mijn vriendin nog een zoen en dan wordt alles net als bij Marcel donker.
Laatst toen ik Corona had, was ik de was aan het opvouwen terwijl mijn kinderen, ook in quarantaine, even tv mochten kijken. Hoewel onderzoek uitwijst dat vrouwen mannen minder aantrekkelijk vinden als ze was opvouwen, probeer ik af en toe toch mijn steentje bij te dragen aan dit oneindige karwei. Overigens ben ik een levend voorbeeld van het wetenschappelijke experiment. Mijn vriendin vindt mij inderdaad minder betoverend als ik weer eens een handdoek heb gevouwen in de vorm van een prop wc-papier.
Maar nu was het volgende gebeurd. Het ene moment vouwde ik een handdoek op, het andere moment werd ik wakker en dacht: “hè, ben ik nou in slaap gevallen tijdens het was opvouwen? Dit gaat verder op Marcel’s tweede zin “soms vielen mijn ogen zo snel dicht dat ik niet de tijd kreeg om bij mij zelf te denken: ik val in slaap.” Nu kon ik het zien aan het verkreukelde stapeltje vers opgevouwen proppen toiletpapier.
Ik kwam heel langzaam terug uit een soort Covid 19 niemandsland. De eerste vragen die je jezelf stelt als je net wakker bent zijn, net als voor Marcel trouwens: waar ben ik? En hoelang heb ik geslapen? Nu was ik nog steeds op de bank en aan de vrolijke gezichten van mijn kinderen te zien waren ze minstens een half uur verder met Peppa Big. Heel duf, haast verdoofd, dacht ik: Proust had op zijn eerste pagina meteen allemaal verheven gedachten over zijn leven toen hij wakker schrok, maar het enige dat ik kon bedenken was: vanavond ga ik maar eens bijtijds slapen.
Leave a comment