Hoewel ik gesmokkeld heb om het vuilnis weg te gooien, zal de wijde wereld er nu definitief aan moeten geloven: ik kom weer naar buiten. Ik heb nog even de GGD gebeld om het te voorkomen, maar pijnlijke knieën golden niet als een Corona symptoom. Zeker niet zonder snot. “Gefeliciteerd meneer, u mag er weer uit!” klonk het vrolijk. Maar buiten zag ik herfstregens, in de agenda stond de zwemles van mijn dochtertje en het huis is zo gezellig! Nog een weekje quarantaine dan? Of waren dit de eerste symptomen van het Stockholmsyndroom? En waar kan ik die laten testen?
Anderhalve week verwachtte niemand iets van mij. Het virus als een groot excuus voor onvervulde taken en verlangens. Later zouden ze vragen: maar die carrière waarom kwam die nou nooit op gang? Weemoedig zou ik knikken: tsja het Coronavirus.. Zelfs het kabinet kon er niets tegen beginnen.
Leave a comment