“Hé heb je 10 IQ-punten erbij?” “Hé professor!” Ik bracht mijn kinderen naar school en opeens voelde ik me zoals Ronald de Boer toen hij ooit voor het eerst naar een Ajaxtraining ging met de nul-nul stand op zijn neus: al zijn collega’s noemden hem plotseling de doctorandus.
Die lenzen op pootjes zijn voor mij natuurlijk een onvermijdelijk stap. Met 43 jaar een tikkeltje vroeg, maar driekwart van de 50-plussers moet uiteindelijk geloven aan die hulpglazen voor je ogen. En ik moet toegeven dat het helpt. Het was niet zoals bij mijn dochtertje die, toen we terugreden van de opticien met haar eerste bril, midden in de zomer uitriep: “ik zie de blaadjes aan de bomen!”, maar lezen gaat veel makkelijker en ook televisie kijken houd ik langer vol. Of je met dat laatste blij moet zijn is natuurlijk een tweede als je familie verslaafd is aan het gemopper van Maarten van Rossum bij een kennisquiz.
Wel mooi is dat ik buiten de natuur opeens met veel meer contrast zie. Achteraf gezien leek het in de natuur al jaren alsof ik naar een Monetschilderij keek waarop ik tevergeefs de waterlelies probeerde te ontwaren. Heerlijk om alles opeens zoveel helderder te zien en met een nieuw perspectief te bekijken!
In Nederland lijkt het overigens wel of iedereen een andere bril op heeft. Met velen, kijk ik met huiver naar de halfslachtige evacuatieoperaties van Nederlanders en Afghanen die ooit voor ons land werkten in Kabul, anderen onthalen de Afghaanse vluchtelingen hier juist met tegendemonstraties en verschrikkelijke leuzen.
Zoals wel vaker, wenste je dat iedereen jouw bril op had. Of dat je een professor was die voor alles een oplossing had.
Leave a comment